വെട്ടിത്തിളങ്ങുമീ കണ്‍കളില്‍ കുത്തുക
ഒരശ്രു കണമെങ്കിലും വരുമോയെന്നറിയുക
പൂഴിമണ്ണും വാ‍രിയെറിഞ്ഞു നോക്കുക
ലക്‍ഷ്യം പതറുമോ എന്നുമളക്കുക
ഇല്ല, നിനക്കാവില്ല ഇനിയെന്‍ കരള്‍ പറിക്കാന്‍
വിലങ്ങുകള്‍ മതിവരില്ലെന്നെ തളക്കാന്‍
അഗ്നികുണ്ഡങ്ങളെ ചവിട്ടിമെതിച്ചയീ
എരിയുന്നയെല്ലുകള്‍ തല്ലിയുടക്കാന്‍
ചീറ്റപ്പുലികളെ വേട്ടയാടും മുമ്പ്
എന്നെ നീ വേട്ടയാടി നോക്കി
ദംഷ്ട്രകള്‍ ആഴ്ത്തിക്കടിച്ച നീ കണ്ടില്ല
ഉമിക്കുള്ളിലെരിയുന്ന വൈരഭാവം
ചിന്തുവാനൊരു തുള്ളി ചോരയില്ല
ധമനിയില്‍, ആത്മഹര്‍ഷം ലവലേശമില്ല
ദയയെന്ന വാക്കിനൊരര്‍ത്ഥമില്ല
എന്നില്‍, നിന്‍ പേരിനുപോലും സ്ഥാനമില്ല
നീ തന്ന വിഷചഷകമെനിക്കിനി
തീ വിഴുങ്ങാനുള്ള പാനപാത്രം
കുത്തിക്കയറ്റിയ അമ്പും വാള്‍മുനകളും
ഇനിയെന്‍ പതാക തന്‍ യുദ്ധചിഹ്നം
കഴുവിലേറ്റി നീയെന്‍ മന്ദഹാസങ്ങളെ
വെട്ടിപ്പിളര്‍ന്നു നീ ആത്മാനുരാഗത്തെ
തെളിവാര്‍ന്നയെന്‍ കണ്ണില്‍ വിഷം കുത്തിവച്ചു നീ
ഏകാന്തഗര്‍ത്തത്തില്‍ കെട്ടിയിട്ടു നീ
സിംഹാസന രൂഢനാക്കി ഞാനബദ്ധത്തില്‍
സ്വന്തമെന്നര്‍ത്ഥത്തില്‍ മടിയില്‍ വച്ചു
എങ്കിലും തൂറ്റി നീ ഞാന്‍ പോലുമറിയാതെ
എന്‍റെ സിംഹാസനങ്ങളെ കൈയ്യടക്കാന്‍!
തേളുകള്‍ കുത്തിയാല്‍ പോലും സഹിക്കാം
മദയാനക്കുത്തി കുടലെടുത്താലുമേ!
പുറകില്‍ നിന്നെത്തിയ കഠാരക്കയ്യില്‍
നിന്‍ വിരല്‍ കണ്ടു തുടരെ മരിച്ചു
നീയുമെന്‍ വിധിയും ബലികഴിച്ചയെന്‍
മൃതദേഹവും ചുട്ടുതിന്നു നിങ്ങള്‍
പല്ലും നഖവും ശേഷിച്ചതൊക്കെയും
കാര്‍ക്കിച്ചു തുപ്പാന്‍ തൂക്കിയിട്ടു
നീ പയറ്റിയ യുദ്ധമുറകളൊക്കെയും
നിഷ്ക്കളങ്കതയ്ക്കൊരു ബാലപാഠം
നിശബ്ദം മുറുക്കിയ കൊലക്കയറൊക്കെയും
നിഷ്ക്രിയതയ്ക്കൊരു പൂര്‍ണവിരാമം
കടലുമൊരു പക്ഷേ വരണ്ടെന്നു വരികിലും
അഗ്നിത്തിരമാലകളടങ്ങില്ല എന്നുള്ളില്‍
ഭൂഖണ്ഡമൊക്കെയും ആഴ്ന്നുപോയീടിലും
രണാങ്കണങ്ങള്‍ ശേഷിക്കുമെന്‍ നെഞ്ചില്‍
അവിടെ ഞാന്‍ നില്‍ക്കും ഇടിവാള്‍ മുഴക്കും
ശിരസ്സറ്റുവീണാലും വിഷച്ചെടിയായ് ജനിക്കും
ചാവേറുപോലെയെന്‍ പ്രേതവുമലയും
ഛിന്നിച്ചിതറിച്ചു കോപമടക്കാന്‍!
സേതുലക്ഷ്മി
No comments:
Post a Comment